Niet iedereen heeft een leuke Ramadan

Tegenwoordig zien we leuke posts en artikelen over Ramadan. Over de overleveringen van de Profeet, over de wetenschappelijke artikelen die gepubliceerd worden of videos die tips en adviezen geven hoe je je dag moet invullen, wat je het beste kan eten tijdens sahoor en de drukte rondom iftar. Bij de kinderen leeft het ook meer dan in mijn kindertijd, een leuke ontwikkeling vind ik. Momenteel zit ik in een periode van mijn leven dat ik steeds meer reflecteer door bijvoorbeeld te journalen, dat maakt de maand Ramadan nog bijzonder voor mij. Op een lege maag ga je toch meer over situaties nadenken (behalve dat je denkt aan wat je gaat eten tijdens de iftar). Ik ben me bewuster van waar ik nu sta dan tijdens de Ramadan van vorig jaar. Waar hield ik me toen vooral mee bezig? Wat speelt er nu? Wat is er in positieve zin veranderd, en hoe ben ik daarmee omgegaan?

Hoewel Ramadan voor velen een goed gevoel bezorgt en mensen vasten, is er ook een groep mensen die niet veel van zich laten horen maar wel gemengde gevoelens over Ramadan hebben. De eerste week van Ramadan heb ik mensen gesproken, die blij waren met bijvoorbeeld de duur van het vasten en de temperatuur. Een aantal jaar geleden moesten we erg laat onze vasten verbreken in combinatie met de zomerse hitte, dat was voor mij een uitdaging. Nu valt het gelukkig nog wel mee, omdat de iftar nu op het zelfde moment is als het avondeten. Maar er is ook een groep die niet veel van zich laten horen, maar er wel zijn. Dat zijn de moslims die dubbele gevoelens hebben met het Ramadan. Dan heb ik het niet over de mensen die niet vasten, iedereen moet het zelf weten. Maar over de moslims die wel vasten maar andere gevoelens erbij hebben. En dat kan met verschillende levensgebieden te maken hebben. Bijvoorbeeld over eenzaamheid, moslims waarvan de saamhorigheid binnen het gezin in veel mindere mate aanwezig is, dat ze het missen om met hun gezin aan tafel te zitten. Een andere is een negatief zelfbeeld, waarbij ze met hun eigen struggles zitten, maar hierdoor bijvoorbeeld niet lukt om naar de taraweeh te gaan in verband met hun mentale strijd. Het idee hebben dat ze geen goede moslims zijn, ondanks dat ze vasten. Ze voelen zich als moslim dan ook tekortschieten.

Afgelopen week hoorde ik tijdens de hoetbah toevallig nog de imam die erover had dat het een goede daad is om iemand random voor iftar uit te nodigen of samen buiten te eten. Sommige mensen hebben het harder nodig dan je het denkt. Het gaat om kleine gebaren. Ook niet-moslims gaan naar de moskeeën tijdens deze maand om samen te eten met anderen, omdat ze met andere mensen in contact komen en uit hun sociale isolement komen.

Experiment:

Probeer met vrienden iftar te plannen, let extra op de vrienden die je misschien niet zo vaak ziet maar die je toch een hart onder de riem kan steken.

Bonus tip: Hou rekening met zo een iftar, soms hebben mensen letterlijk geen geld voor een iftar bij een restaurant. Ook al dragen ze de mooiste kleding, hou het simpel.